SYSTEMATYKA, WYGLĄD
Należy do rodziny szczupakowatych. Przedstawiciele tej rodziny mają charakterystyczną budowę ciała, umożliwiającą im gwałtowne przyspieszenie (polują bowiem z z zasadzki)-posiadają wydłużone, smukłe i opływowe ciało, a duże płetwy: odbytowa i grzbietowa są przesunięte ku tyłowi ciała, w pobliżu ogona.


Pysk szczupaka jest wydłużony, płaski, może się otwierać niezwykle szeroko.
W nim też znajduje się główna broń drapieżnika-liczne, ostre zęby. Są zakrzywione lekko ku tyłowi, co pomaga mu utrzymywać śliską ofiarę.

Szczupaki mają różnorodne ubarwienie, w dużej mierze zależy to od warunków, w jakich żyją. Zwykle są zielonkawe z jaśniejszymi, białymi i żółtawymi plamkami. Ich układ może pozwalać w identyfikacji poszczególnych osobników, bo nie ma dwóch tak samo ubarwionych szczupaków.

Te ryby mogą osiągać długość ponad metra i masę ok. 30kg, jednak zwykle spotyka się znacznie mniejsze osobniki.


ŚRODOWISKO ŻYCIA
Szczupaki występują w różnych środowiskach, zarówno w wodach bieżących, jak i stojących. Rzeczne osobniki są znacznie smuklejsze niż ich jeziorowi kuzyni. Nie dorastają też do takich rozmiarów.
Ryba ta ceni sobie obecność kryjówek, w których może się zaczaić na zdobycz.
Często przebywa więc w pasie trzcin, wśród kęp rogatka, moczarki czy wywłócznika, a także w pobliżu powalonych pni.
Lubi także ukrywać się pod pływającymi liśćmi grążeli lub grzybieni.
Jednak jesienią, gdy roślinność zanika, oraz w maju, tuż po tarle, gdy jest wygłodniały, zapuszcza się często na otwartą wodę w poszukiwaniu zdobyczy.


POŻYWIENIE
Jako typowy drapieżnik, szczupak jest postrachem przede wszystkim niewielkich ryb-płoci, krąpi, uklei itp.
Potrafi upolować ofiarę niewiele ustępującą mu rozmiarami.
Często atakuje okazy chore i osłabione, łatwe do schwytania, przy okazji dokonując naturalnej selekcji.
Czasem urozmaica dietę żabami, niewielkimi gryzoniami, a wyrośnięte okazy nawet młodym ptactwem wodnym.
Młode osobniki polują na wylęg rybi, kijanki i bezkręgowce takie jak larwy ważek. Często przejawiają kanibalizm, dlatego podczas zarybień baczną uwagę zwraca się na to, żeby wypuszczać maluchy w różnych miejscach.


Podczas polowania szczupak zwykle czai się w kryjówce, a kiedy zdobycz znajdzie się wystarczająco blisko, dopada ją błyskawicznym skokiem. Jeśli spudłuje, może powtórzyć jeszcze atak kilka razy, ale na dłuższym dystansie rezygnuje z pogoni.
Ofiara jest niemal zawsze połykana od głowy.


ROZRÓD
Szczupaki odbywają tarło najczęściej w marcu i kwietniu. W tym celu wpływają na płycizny, na przykład zalane łąki. Samica składa na roślinności pomarańczową ikrę, ilość jej ziaren zależy od wielkości samicy. Największe okazy mogą złożyć kilkaset tysięcy ziaren.
Podczas tarła drapieżnik ten słabo żeruje.


METODY POŁOWU
Ryby te łowimy m.in. na spinning, na przynęty takie jak woblery, gumy (twistery i rippery), błystki obrotowe i wahadłowe.
Szczupaka da się też złowić na sztuczną muchę odpowiedniej wielkości, tzw. streamera.
Z przynęt naturalnych używa się żywych i martwych rybek, ich kawałków (filetów, ogonków), zdarza się także, że szczupak zaatakuje dużą rosówkę.


REGULAMIN POŁOWU
Okres ochronny tego gatunku trwa od 1 stycznia do 30 kwietnia.
Wymiar ochronny wynosi 45 cm.
Dzienny limit połowu to 3 sztuki, łącznie z boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, amurem białym, sandaczem i brzaną.