SYSTEMATYKA-WYGLĄD
Węgorz ma wydłużony kształt ciała i wąski, lekko spłaszczony pysk. Głowa
ma kształt stożka, a bardzo małe oczy są położone nad samymi kącikami otworu gębowego. Płetwy grzbietowa i odbytowa są zrośnięte z zaokrągloną płetwą ogonową. Gruba warstwa śluzu zakrywa drobne, podłużne łuski Grzbiet jest zielonkawy lub brązowawy, brzuch perłowoszary lub biały. Gdy węgorz osiągnie dojrzałość płciową, zmienia ubarwienie- jego grzbiet staje się czarny, płetwy i boki brązowe i błyszczące, brzuch zaś srebrny. W tej fazie jest nazywany węgorzem lśniącym.

ŚRODOWISKO ŻYCIA
Węgorze unikają światła i dlatego w ciągu dnia
pozostają w ukryciach, zagrzebane w mule lub w roślinności (również pod liśćmi grążeli lub grzybieni) Często również możemy je spotkać w okolicach podwodnych przeszkód- zwalonych drzew czy kamieni
. Nie przeszkadza im również mała zawartość tlenu w wodzie

ROZRÓD
Węgorz jest gatunkiem katadromicznym, który żyje i wzrasta w wodach słodkich, a na tarło wpływa do morza. Miejscem tarła węgorzy europejskich jest Morze Sargassowe, położone u wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej. Tam wykluwają się larwy węgorza, które przez 3 lata unoszone przez prądy morskie docierają do kontynentu europejskiego, gdzie jeszcze jako tzw. węgorze przezroczyste wnikają do rzek. W wodach śródlądowych, w zależności od ubarwienia są określane jako węgorze niebieskie, zielone lub żółte. Wraz z dojrzałością płciową stają się węgorzami lśniącymi, stopniowo zaprzestają przyjmowania pokarmu i wracają do Oceanu Atlantyckiego, by odbyć tarło i zginąć.

POŻYWIENIE
Węgorze nie są wybredne- żywią się głównie małymi rybkami, ikrą, żabami, pijawkami, mięczakami oraz padlina ale nie gardzą innymi drobnymi organizmami, przez co łatwo im zdobyć pokarm w praktycznie każdych warunkach
.

METODY POŁOWU
Węgorz jest rybą, która większość czasu spędza żerując przy dnie, także tam warto go szukać
. Sprzęt nie powinien być finezyjny, gdyż duży węgorz jest rybą bardzo silną i waleczną. Cały zestaw powinien być minimalistyczny- hak (uzależniony od stosowanej przynęty), przypon (nie jest konieczny), żyłka główna z przelotowym ciężarkiem ograniczonym ok. 40-50cm od przynęty śruciną ołowianą. Dodatkowo, gdy w łowisku jest dużo zawad, hol powinien być szybki i sprawny, gdyż ryba ta potrafi wejść w przeszkodę w taki sposób, że jej wyciągnięcie staje się praktycznie niemożliwe, dlatego stosowanie żyłki głównej w granicach 0.28-0.30mm średnicy nie jest przesadą . Podczas holu, często zdarza się, że węgorz kręci się wokół własnej osi, przez co skręca żyłkę, dlatego też warto montować krętliki!! Najbardziej popularne przynęty to pęczek rosówek, lub martwe rybki i ich części. Warto jednak spróbować też innych przynęt zwierzęcych jak np. wątróbka czy mięso raków, które również przynoszą dobre efekty.
Gdy inne ryby mają tarło węgorza można złapać w okolicy trącej się drobnicy. W tym, celu zakładamy niezbyt dużego "trupka" gatunku, który odbywa tarło (o ile nie ma on okresu ochronnego!!!) i ustawiamy grunt, aby przynęta unosiła się w toni lub pod powierzchnią, jak trące się ryby. Taki zestaw wrzucamy na płytką zarośniętą wodę, w okolice miejsc, w których grupuje się drobnica jest pewną przynętą na węgorze. Rybami szczególnie nadającymi się do tej metody są ukleje.

REGULAMIN
Węgorz nie ma okresu ochronnego. Wymiar ochronny wynosi 40cm. Dobowy limit wraz z sieją i linem wynosi 4 sztuki